Μνήμη 60η
Με τον Αλκη...
Ο Άλκης μας ηταν όμορφος σαν Αδωνις. Σγουρα μακρυά μαλλιά και μπλε ματια.Μονο που η πολυεμυτιδα τον ειχε καθηλώσει στο καρότσι. Αριστος μαθητής που έγραφε ωραίες εκθέσεις κι έλυνε την εξίσωση στο τσακ μπαμ.Τον είχαμε υιοθετήσει στην παρέα.Κοντα μας στα πάρτυ που στηναμε στο εγκαταλημμενο κτίριο του ΦΙΞ με κεριά και γκόμενες. Κοντα μας στις ποδοσφαιρικές μας αναμετρήσεις στο γήπεδο του Φοίβου.
Την έστηνε πισω απο τα δοκάρια του Γοβιου και τον έμψυχωνε να αποκρούει τις επιθέσεις των αντιπάλων. Τα βραδυά μαζι μας στα σφαιριστήρια του Σκαβάντζου.Μονο οταν μιλούσαμε για γαμισια,ο Άλκης καθόταν αμίλητος.
Μάης ηταν που ειχε γεννεθλια τον φιλαράκι μας κι ειμασταν τοτε στην δευτερα Λύκειου. Ο Γοβιος πρότεινε:
-Θα παρουμε τον Αλκη να γαμισει!
-Ποια θα γαμησει;
-Την Ρωξάνη.
Η Ρωξάνη ειναι ο ορισμός της γυναίκας. Μεστη με υπέροχα βυζια και ισιες γάμπες φαντασίωση εφηβείας.Εμενε σ ενα νεοκλασικό σ ενα στενό πισω στον Νέο Κοσμο και δεχόταν μονο "μιλημενες" βίζιτες.Η Ρωξάνη δεν ηταν γυναικα ο,τι κι ο,τι. Εκανε μπαμ απο μακρυά ποςο της αρεσε ο έρωτας.Ο τρόπος που λίκνιζε το κορμι της σφίγγοντας τα ποδια νόμιζες οτι κατι αγκάλιαζε ανάμεσά τους. Σκετη καυλα μιλάμε. Αυτο ακριβως που έλεγε η Γαβριελλα "εγενηθην πουτανα". Ηταν αυτο ισως που θαθελε να γινει εστω για μια στιγμη στη ζωή της κάθε γυναικα.
Τις λεπτομέρειες ανέλαβε να τις ρυθμίσει ο Γοβιος.
Κι ήρθε η μεγάλη μερα. Ο Άλκης μας άκουσε μ εναν δισταγμό αλλα με μια φιλήδονη περιέργεια.Θα τον συνοδευαμε τρεις.
Πήγαμε να τον πάρουμε απο το σπιτι και μας περίμενε μ' ενα ραφ κουστουμι σιελ πουκαμισο και κόκκινη γραβάτα με πουα μπλε. Ηταν κούκλος το φιλαράκι μας. Μεσα στο ταξί που μας πήρε τον περιλούσαμε με carven και μοσχομυρισε το σύμπαν.
Μας περίμενε η Ρωξάνη μ ενα μαυρο ημιδιαφανές νυχτικό.Απο πανω ειχε ρίξει μια ροζ μεταξωτή εσαρπα.Με βαρύ άρωμα που ξεχώριζε.. Έσκυψε στον Αλκη χαϊδεύοντας του τα μαλλιά..Ισα που τον ακούμπισε στο προσωπο με το στήθος της.
...καλώς το κουκλί μου.
Μπήκαμε στην κρεββοκάμαρα κι ωςπου να ετοιμάσουμε τον Αλκη εκείνη περίμενε εξω.Ενας ακομα δισταγμός απο τον Αλκη..
"...παιδια πάμε να φύγουμε".
-Ελα ρε μαλακα που θα φύγουμε στα καλλίτερα!..
..τουλαχιστον μην φύγετε εσείς.
- εμεις θάμαστε στο δίπλα δωμάτιο.Μην ανησυχείς.
Βγήκαμε κι η Ρωξάνη μας ζητηςε να γυρίσουμε, σε μια ωρα στο περίπου.
Πήγαμε στα ποδοσφαιρακια του Θανάση απέναντι και παίξαμε "τερταδες" με δυο νεοφώτιστους στο είδος.Τους κερδίσαμε και μας πλήρωσαν τα....σουβλάκια.
Βρωκοπουσαμε τζατζίκι οταν μας άνοιξε η Ρωξάνη.
...εσείς σκοτώνετε Δράκουλα απο την βρώμα. Σε καλο σας.
Μπήκαμε στην κρεβατοκάμαρα.Ο Άλκης ηταν σαν τον φώτιζαν ολοι τα ήλιοι του σύμπαντος.Το προσωπο του ειχε αποκτησει μια σπάνια αύρα ηταν κατι απο Χριστό.Ενεβαπτισθη στην κολυμπηθρα της υπέρτατης ηδονής. "Πως μπορει να σ αλλάξει μια γυναικα ρε πουστη μου"μονολόγησε ο Φαναρας.
Μας καθοδήγησε με την παραμικρή λεπτομέρεια πως να του δέσουμε την γραβάτα.Ηθελε να ειναι όμορφος.Ο Γουβιος τουδωσε την ανθοδέσμη απο τριαντάφυλλα που φέραμε.Να τα δωςει στην Ρωξάνη... Και βγήκαμε.
Η Ρωξάνη πήρε τα τριαντάφυλλα κι έπνιξε στην αγκαληα της τον Αλκη.
-Να μου ξανάρθεις αγορι μου. Θα σε περιμενω.Κι εσείς παρτε καμια τσικλα.Βρωκοπατε αναθεμα σας.
Περασε καιρός μεχρι να μας μιλησει ο Άλκης για την Ρωξάνη.Σαν θαθελε να μας κρατησει μυστική εκείνη τη βραδυά. Ουτε κι εμεις τον ρωτήσαμε. Μεχρι που αρραβωνιάστηκε την Νεφέλη.
