Eίναι Δεκέμβρης 1987. Φαντάρος εγώ, ο αδερφός μου ο Σταύρος είναι να παντρευτεί την Ελένη Περάκη από τις Μέλαμπες, του Περο-Ηλία την κόρη, του ΠεροΜανώλη την εγγονή, εκείνου του υπέροχου κομμουνιστή. (Με τον αδερφό μου δεν μιλάμε τώρα, δεν έχει σημασία αλλά να ξέρετε ότι το αίμα νερό ΔΕΝ γίνεται).... Πρέπει να φορέσω λοιπόν τότε όμορφα ρούχα... Ζούσαν και οι δύο μου γονείς! Μάλιστα τότε είχα έρωτα -που ποτέ δεν της τον είπα- και με μια κοπελιά από το χωριό μου τα Σακτούρια, ήθελα να με βλέπει όμορφο,... Παντελόνι είχα, και παπούτσια και πουκάμισο αλλά δεν είχα πανωφόρι. Σακάκι δηλαδή.... Να φορούσα τα στρατιωτικά θα ήταν αηδία...
~~~~~
Οι γονείς μου, μου έστελναν 10.000 δραχμές τον μήνα, οι άνθρωποι ήταν αγρότες, (και πολλά μου έστελναν), εγώ εργαζόμουν βέβαια πριν πάω φαντάρος, στα "Ρεθεμνιώτικα Νέα" αλλά δεν είχα καταφέρει να μαζέψω πολλά λεφτά, έρχεται η ώρα του γάμου του αδερφού μου λοιπόν εγώ έχω κάπου 20.000 δραχμές. 
Που να πρωτοξοδέψεις τόσο ...ΤΕΡΑΣΤΙΟ ποσό, -πρέπει κάτι να βάλω και στα όργανα, έπαιζε τότε στον γάμο τ' αδερφού μου ο Σηφογιωργάκης ο Σπύρος, πολύ αγαπημένος μου φίλος...
~~~~~
Ο "Borsalino" τότε, το μαγαζί του το 'χε στου Τσαχάκη το σουβλατζίδικο απέναντι, του Νίκο και της Ελισσώς, κι εμείς με τον Αντώνη πίναμε ένα καφέ στο "Νούφαρο" όπως και μετά στο "bellapais". Έναν καφέ! τίποτα παραπάνω...
Πάω ένα βράδυ, σταμπάρω ένα μπουφάν στη βιτρίνα του, κάνει 10.000 δραχμές, μάλλον το φτηνότερο ήταν- μπαίνω μέσα, του λέω "θέλω να πάρω αυτό"... Μου το φέρνει αμέσως ο ίδιος.
Αλλά, επειδή σίγουρα τον είχαν ενημερώσει για τον γάμο τ' αδερφού μου, αρχίζει με μία απίστευτη διακριτικότητα, μου πιάνει την κουβέντα, την πάει στον γάμο, μου λέει αν θέλω να πάρω ό,τι ρούχο θέλω και δεν τρέχει τίποτα με λεφτά, αρκεί να αισθανθώ όμορφα... σ' ένα οικογενειακό γεγονός...
~~~~~
Πάω να τον πληρώσω.... Ο Αντώνης ήξερε τι λεφτά είχα πάνω μου... Δεν με άφησε και -είναι τώρα τριάντα ακριβώς χρόνια.... Αυτός είναι ο Αντώνης και έτσι φέρεται...
~~~~~
Θα πούμε και άλλα τις επόμενες ημέρες...
-Δ.Τζ.
